Το φαινόμενο της έλλειψης προσωπικού στην Κύπρο δεν είναι καινούργιο, ούτε κεραυνός εν αιθρία.
Είναι το αποτέλεσμα έλλειψης οράματος, κακής ή καθόλου εκτίμησης της οικονομίας και πολύ κακού προγραμματισμού. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Τουριστική βιομηχανία: Από ιδρύσεως σχεδόν της Δημοκρατίας, είχε προβλεφθεί η αύξηση της Τουριστικής βιομηχανίας, και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70, είχαμε Ξενοδοχειακή Σχολή, στα πρότυπα σημερινών σχολών παγκόσμιας εμβέλειας. Εϊχαμε κτίριο με οικοτροφείο, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, κουζίνες, εστιατόρια αλλά και ξενοδοχείο (Φιλοξενία) όπου λειτουργούσε σαν Εκαιδευτικό κέντρο για σκοπούς πρακτικής και όχι μόνο. Είχαμε προγράμματα για Μάγειρες, Σερβιτόρους, Housekeepers και Ρεσεψιονιστες. Όλα με ένα τέλειο σχεδιασμό με τη στήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας (ILO). Η πρακτική το καλοκαίρι σε Ξενοδοχειακές μονάδες αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του Πιστοποιητικού αποφοίτησης. Οι απόφοιτοι αυτής της Σχολής (ΙΞΕΤ) αποτελούν σήμερα τον πυρήνα της βιομηχανίας. Οι Τεχνικές Σχολές ακολούθησαν την επόμενη δεκαετία, με προγράμματα αποφοίτων σε Μαγειρική και Τραπεζοκομία, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη βιομηχανία αυτή. Εξελικτικά, η Σχολή μετατράπηκε σε “Ανώτερο Ίδρυμα”, και στη συνέχεια απορροφήθηκε από το ΤΕΠΑΚ σαν άλλο ένα πρόγραμμα ακαδημαικών προσόντων για Διευθυντικές θέσεις. Στην ουσία εξαφανίστηκε η αρχική ιδέα! Προσθέτουμε την ιδιωτική Παιδεία, με αποτέλεσμα την παραγωγή αποφοίτων με Πτυχία και Τίτλους σπουδών.
Εν ολίγοις, εκτοπίσαμε την προοπτική ένταξης Τεχνικών επαγγελμάτων και αυξήσαμε αυτή των υποψήφιων Διευθυντών.
Σήμερα, αν βάλεις μια αγγελία “Ζητείται Διευθυντής” θα πάρεις περίπου 100 βιογραφικά. Αν βάλεις μιαν άλλη όπου ζητείται Μάγειρας ή Σερβιτόρος…….. είναι σχεδόν απίθανο να βρεις. Η αντιμετώπιση των εργοδοτών, ή κάποιων από αυτούς είναι εκπληκτική. Μου έχουν ζητήσει πρόσφατα Σερβιτόρους των €850 (!) Υπεύθυνο Εστιατορίου με 1200 μεικτά (!) σε 6ήμερη βάση και άλλα πολλά ανείκουστα παραδείγματα.
Σε ένα σύστημα ελεύθερης οικονομίας όπου η προσφορά και η ζήτηση καθορίζουν τους δείκτες, πρέπει να δούμε τις πραγματικοτητες. Όταν το μέγεθος της ζήτησης σε προσωπικό είναι περίπου 4 φορές το μέγεθος της προσφοράς, έχουμε δύο μεγάλες προκλήσεις:
Η πρώτη είναι να δημιουργησουμε τις συνθήκες ώστε να προσελκύσουμε προσωπικό.
Η δεύτερη είναι να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες ώστε να διατηρήσουμε το υφιστάμενο προσωπικό.
Το στοίχημα θα κερδίσει ο Εργοδότης που αντιλαμβάνεται τις πραγματικότητες και θα επενδύσει όχι μόνο στις κτιριακές υποδομές αλλά στην κινητήρια δύναμη μιας βιομηχανίας Υπηρεσιών: Το ανθρώπινο δυναμικό!
