Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των ανθρώπων, είναι η αντιμετώπιση προβλημάτων και δύσκολών καταστάσεων. Από την εμπειρία μου μάλιστα στην επαγγελματική εκπαίδευση, το πρώτο σε ζήτηση πρόγραμμα εκπαίδευσης, είναι η «εξυπηρέτηση πελατών και χειρισμός παραπόνων».
Ένα ανέκδοτο, ( ο κρίκκος ή γρύλος) το οποίο θα σας διηγηθώ, είναι βασικά η αφορμή του συλλογισμού μου.
Λόγω των εμπειριών μας, των προκαταλήψεών μας, των βιωμάτων μας, των ανασφαλειών μας, των φοβιών μας, των προτερημάτων, των ελαττωμάτων, (τελικά του χαρακτήρα μας), όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση, τις περισσότερες φορές η λογική μας υπαγορεύει λύση. Αντί τώρα να πράξουμε την εφαρμογή της λύσης, ή ακόμα κι αν είμαστε στη διαδικασία επίλυσης, μπαίνει η αμφισβήτηση λόγω των όσον αναφέραμε.
Το ανέκδοτο:
Κάποιος οδηγεί αργά τη νύχτα κάπου στην εξοχή και μένει από λάστιχο. Ανοίγει το καπό (πορτ-μπαγκάζ), βλέπει ότι έχει ρεζέρβα αλλά δεν έχει κρίκκο (γρύλο). Προσπαθεί να τηλεφωνήσει αλλά το κινητό του δεν έχει σήμα. Κοιτάζει γύρω και βλέπει φως ενός σπιτιού σε περίπου ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Αποφασίζει να πάει και να ζητήσει να του δανείσουν έναν κρίκκο.
Ξεκινάει λοιπόν και περπατώντας αρχίζει να συλλογίζεατι: «Ουπς, είναι πολύ αργά και θα τους ξυπνήσω. Θα χτυπήσω την πόρτα και δεν θα ανοίγουν. Θα ξαναχτυπήσω, και που θα πάει, κάποια στιγμή θα ανοίξει ένας μισοκοιμισμένος τύπος και θα μου πει ‘‘Τι θέλεις ρε κουμπαρε και χτυπάς ούλλη νύχτα;’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Συγνώμη που σας ενοχλώ αλλά έμεινα από λάστιχο και χρειάζομαι έναν κρίκκο’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Και επειδή εσύ δεν σκέφτηκες να δεις αν έχεις κρίκκο, πρέπει να έρθεις να μας ξυπνήσεις; ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα δεν το έκανα επίτηδες’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Τι με νοιάζει αν το έκανες επίτηδες; Εγώ έχασα τον ύπνο μου! ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα κύριέ μου, άνθρωποι είμαστε και όλοι πού και πού χρειαζόμαστε βοήθεια’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Να πας αλλού να ζητήσεις βοήθεια’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα πού αλλού να πάω τέτοια ώρα; ’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Δεν με νοιάζει –να κόψεις το λαιμό σου! ’’ κι εγώ θα του πω ‘‘Μα εγώ βοήθεια σας ζήτησα, γιατί με βρίζετε; ’’ κι αυτός θα μου πει ‘‘Ρε α σιχτίρ!’’»
Απορροφημένος στις σκέψεις του, φτάνει στο σπίτι, χτυπάει την πόρτα, ανοίγει ένας άνθρωπος, «Καλησπέρα σας. Χρειάζεστε κάτι;», τον ρωτάει κι αυτός του λέει θυμωμένα «Άντε γαμήσου κι εσύ κι ο κρίκκος σου», γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Το ανέκδοτο, απεικονίζει ακριβώς το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των ανθρώπων. Παρατηρώντας ότι ο νους μας παράγει αυτή τη διαδικασία συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι πραγματική και μπορούμε να την αγνοήσουμε κρατώντας μόνο την ουσία, δηλαδή την πράξη που ανταποκρίνεται σ’ αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια. Σε τελική ανάλυση, αν όντως ο ένοικος του σπιτιού είναι εχθρικός, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να τον αντιμετωπίσουμε –ας περιμένουμε όμως να αποδειχθεί ότι όντως είναι!
